Dit is de tweede publicatie op onze website van ingezonden verhalen. We hebben gekozen om een reactie van een patiënt op te nemen, met een verhaal over bejegening. Dit betreft een persoonlijke ervaring, waarbij het toeval wil dat de inzender ook in de zorg werkzaam is. In de komende weken zullen we meer verhalen publiceren, waarbij we trachten een mix van alle soorten reacties te plaatsen.

Hallo toppers qua bejegening,

Allereerst wil ik jullie een compliment geven dat jullie hierover een site hebben gemaakt. Ook ik heb namens mijn man een klacht ingediend qua bejegening van het personeel van MST Enschede, dit omdat ik zelf ook in de zorg zit, waar nl de bejegening naar patienten toe juist het belangrijkste is. Bij ons zijn zowel artsen als verpleging, klusjesmensen en schoonmaaksters of directeur allemaal even belangrijk en wordt er geen onderscheid gemaakt. Dit is alleen maar een Win/Win situatie.

Mijn man heeft een heupoperatie ondergaan, waarbij helaas vele complicaties kwamen. Hij had de tweede dag al een heftige ontsteking, maar dat woord mocht ik echt niet gebruiken (ondanks tutor, dolor, calor en funciolesa). Desondanks werd er de tweede dag door de fysio zijn been opzij gegooid en moest hij lopen, want dit moest hij kunnen volgens HET PROTOCOL. Jammer toch dat je als fysio, wat toch zo’n mooie opleiding is, je niet kunt zien dat iemand een ontsteking heeft. Want dan pas je een andere behandeling toe.i.p.v. kijken naar het protocol…

Dan komen er 2 artsen bij je bed staan, die een vreemde taal spreken, ja niet iedereen kan latijns verstaan, het over jou hebben, je achteraf medicijnen voorschrijven waar je niets vanaf weet, maar ook de uitleg hierover niet krijgt. Als mijn man dan vraagt, terwijl ze al weglopen, “hoelang hou ik nog de pijn?” wordt er snel geantwoord: “Oh die hou je nog maanden”. Hij krijgt diazepam voorgeschreven omdat hij zo verkrampt is (dit nadat ik de dienstdoende arts daar naar gevraagd had, omdat ik dat toch wel vreemd vond en mijn man met wilde ogen naar mij keek). In het kader van bejegening hem gevraagd: “Hoe zou jij je voelen als je een been ernstig ontstoken hebt en ze vragen je of jij wilt lopen? Huppel je dan als een vrolijk eekhoorntje weg, of ben je verkrampt van de pijn?” Ja daar had ik wel een punt, na dit gesprek kreeg mijn man de medicijnen, met de woorden: “als je denkt dat je ze nodig hebt dan mag je ze innemen.”

Dan is er de verpleging die op zo’n botte manier patiënten benaderen, dat ik mij afvraag of ze wel plezier hebben in hun werk. Een verpleegkundige die met de morfinespuit binnen komt lopen met de vraag: “Wie van jullie moet de morfinespuit hebben?” “Jij of de buurvrouw?”

Mijn man is iemand die vooral iemand anders niet tot last wil zijn. Sterker nog, hij is altijd sociaal t.o.v.anderen. Zo gaf hij zijn lieve oude buurvrouw naast hem, het advies om pijnstillers te vragen aan de verpleging, want hij had medelijden met die vrouw. Ook zij was introvert gemaakt door de verpleging, want je durfde door hun bejegening, die zo negatief was, bijna niets te vragen. Toen zij dit uiteindelijk toch durfde te vragen, kreeg ze als antwoord: “Nou mevrouwtje de buurman naast je heeft het veel erger!” Wat voor een lef heb je omdat in te vullen voor een ander?

Mijn man moest naar toilet en vroeg aan de verpleging of hij een washandje mocht hebben. Dit werd hem gefrustreed toegegooid waardoor hij alsnog zich moest buigen en bukken, iets wat hij toen nog helemaal niet mocht. Telkens zei mijn man tegen mij als ik bij hem op bezoek was: “Je zegt er niets van, want dan kom ik in de problemen!” Hij heeft 1,5 dag de catheter in gehad die na de operatie verwijderd moest worden volgens de arts, maar omdat niemand op dienst was die daarvoor bevoegd was, bleef hij maar zitten. Hoezo……een ontsteking?

Als mijn man vraagt of hij een schoon laken mocht hebben omdat hij er al 3 dagen in een vies bed had gelegen kreeg hij als antwoord: “na de pauze doe ik dat wel”. Nee dus….vergeten. Als hij met moeite zich naar de wastafel beweegt, iets wat op dat moment topsport voor hem was en vraagt de verpleegkundige of deze hem a.u.b. de kam wil geven, want die had hij vergeten, werd deze hem toegegooid met de woorden: “Stom van je, die moet je standaard meenemen!”

Wat mij opviel op die afdeling is dat er nooit onderling een compliment werd gegeven en dat er niet geluisterd wordt naar patiënten en juist naar die patiënten ook nooit iets vriendelijks gezegd wordt of een compliment gegeven wordt, als iets wel goed gaat. Omdat bejegening bij Aveleijn, waar ik werk, zo belangrijk is dacht ik dat ik dat ook kon toepassen bij de verpleging, arts en fysio van het MST. Dit met allen besproken, maar ik voelde alleen maar verweer en kreeg 5 keer de vraag: “Wie was dat?” En telkens zei ik: “Het is helemaal niet belangrijk wie het was, veel belangrijke is dat hier iets aan de bejegening gedaan moet worden.” Mijn brief die ik naar de klachtencommissie heb gestuurd wordt in een teamvergadering besproken, beloofde ze me. Maar of er werkelijk iets mee gedaan wordt betwijfel ik, want dat was mijn belangrijkste doel namelijk. Het kan en moet anders en beter in de zorg!

Ik wens zieco heel veel succes en hoop dat het daardoor beter wordt in de zorg!

Dit ingezonden verhaal is zonder aanpassing geplaatst en op verzoek van de inzender volledig anoniem. Wij respecteren dit en doet dit om focus te houden op wat er gebeurt en welke ervaringen er zijn. Niet om op individuen te focussen.

Uw reacties zijn uiteraard welkom.